W naszej szkole zajęcia rehabilitacji ruchowej prowadzi mgr Mariusz Tułaza. Prowadzone one są w formie indywidualnej oraz grupowej, między innymi metodą Integracji Sensorycznej.
Zajęcia odbywają się w sali nr 37, wyposażonej w najnowszy sprzęt do terapii tą metodą.
Uczęszczają na nią dzieci z zaburzeniami przetwarzania bodźców zmysłowych, o następujących objawach klinicznych: nadwrażliwość oraz niedowrażliwość na dotyk, ruch, bodźce wzrokowe i słuchowe,
zbyt wysoki lub zbyt niski poziom aktywności ruchowej, problemy z koncentracją i koordynacją ruchową, opóźnienia w rozwoju mowy i zdolności językowych (afazja), opóźnienia w rozwoju zdolności ruchowych
(duża i mała motoryka), problemy z nauką, niska samoocena, kłopoty z zachowaniem.
Integracja Sensoryczna to proces, w którym mózg otrzymując informacje z receptorów (wzroku, słuchu, węchu, proprioreceptorów, receptorów dotyku i równowagi) rozpoznaje je, interpretuje, segreguje,
łączy z wcześniejszymi doświadczeniami, tak, aby zareagować odpowiednią reakcją adaptacyjną. Twórcą metody jest dr Jean Ayres, amerykańska psycholog i terapeuta zajęciowy. U podstaw teorii leży twierdzenie, iż prawidłowy
rozwój psychoruchowy człowieka uwarunkowany jest prawidłowym rozwojem trzech układów zmysłów:
proprioreceptywnego - czucie głębokie mięśni i ścięgien, informuje mózg o pozycji ciała w przestrzeni. Dzięki niemu możemy stać bez przewracania się, kozłować piłkę, używać ołówka lub obrać pomarańcza.
przedsionkowego - przeciwdziałanie sile ciężkości, koordynuje on ruchy oczu, głowy i całego ciała, pozwala nam balansować na równoważni czy bujać się na huśtawce.
dotykowego - receptory dotyku umiejscowione na całej skórze, pozwala na odczuwanie czy dane obiekty są gorące - zimne, ostre – tępe, szorstkie – gładkie.
Terapia Integracji Sensorycznej ma postać „naukowej zabawy”, w której dziecko uczestniczy i ma przekonanie, że razem z terapeutą tworzy własne zajęcia.
Celem terapii jest dostarczenie, w sposób kontrolowany odpowiedniej liczby bodźców proprioreceptywnych, przedsionkowych i dotykowych. Podczas terapii nie uczy się dzieci konkretnych umiejętności, one
pojawiają siew sposób neutralny, jako konsekwencja poprawy funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego. Terapeuta stopniuje trudność ćwiczeń dla dziecka tak, by ono mogło im sprostać, pomału przechodząc do coraz
trudniejszych zadań. Dziecko czując, że odnosi sukcesy podnosi swą samoocenę i chętnie uczestniczy w zajęciach. Zmienia się obraz dziecka i jego funkcjonowanie w środowisku.
Dzięki starannie dobranym, celowym i sprawiającym przyjemność czynnościom w ramach terapii dziecko może poprawić: funkcjonowanie emocjonalne, uwagę i koncentrację, zdolności wzrokowe i słuchowe, sprawność w zakresie
motoryki małej i dużej, samoświadomość i samoocenę.
Szkoła
Oddział Przedszkolny
Praca szkoły
Uczniowie
Nauczyciele
Rodzice
Wskazówki
Dokumenty
Informacje
[ 
